Ολλανδικές αναμνήσεις

Η Ίντερ προσπάθησε για την απόλυτη ευρωπαϊκή υπέρβαση τα τελευταία χρόνια και εν μέρει τα κατάφερε. Έπαιξε δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ σε διάστημα 24 μηνών, αλλά σε αμφότερους έμεινε με άδεια χέρια. Και αν η ήττα από τη Μάντσεστερ Σίτι με 1-0 στην Πόλη ήταν έως και άδοξη ως κατάληξη, ο διασυρμός με 5-0 από την Παρί προ μηνών άφησε ανοιχτές πληγές.

Οι «νερατζούρι» γύρισαν σελίδα, πορεύονται με νέο προπονητή έπειτα από μία εξαιρετική τετραετία με τον Σιμόνε Ιντζάγκι στον πάγκο. Ο διάδοχός του, ο Κρίστιαν Κίβου, δύσκολα θα μακροημερεύσει στη Λομβαρδία, είθισται η αποχώρηση ενός… ριζωμένου τεχνικού να προκαλεί ένα εύλογο διάστημα μετάβασης και αβεβαιότητας.

Το ξεκίνημα των Μιλανέζων στη Serie A (1-0-2) δεν είναι καλό, η γκρίνια άρχισε, αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ προσφέρεται η ευκαιρία αντίδρασης. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για μία ομάδα που λειτουργεί στα απόλυτα όρια όσον αφορά στο οικονομικό κομμάτι, οπότε κάθε νίκη των 2,7 εκατ. ευρώ είναι σημαντική για να μπορεί να διατηρείται στο κορυφαίο επίπεδο.

Όχι ότι για τον Άγιαξ ή για κάθε άλλη ομάδα δεν είναι σημαντικό κάθε ανάλογο ποσό, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για ακόμη ένα κλαμπ το οποίο την περασμένη σεζόν άφησε ανοιχτές πληγές, καθώς έχασε τον τίτλο από την Αϊντχόφεν με απόλυτη ποδοσφαιρική… αυτοκτονία (1-2-2 στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές).

Στην Ίντερ ακούν για ολλανδικές ομάδες και πετούν τη σκούφια τους. Απέναντί τους έχουν 6-2-0 σε επίπεδο ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ γενικότερα στην Ευρώπη, όταν η ιταλική ομάδα αντιμετωπίζει εκπρόσωπο από τη συγκεκριμένη χώρα, καταφέρνει εδώ και χρόνια να παίρνει αυτό που θέλει, διατηρώντας αήττητο σερί 9-4-0, ανεξαρτήτως έδρας και διοργάνωσης. Το «διπλό», με μία μικρή ενίσχυση στα τέρματα, αποκτά τη σχετική αξία.