Για τον Παναγιώτη…

Δεν ξέρω αν αυτές οι γραμμές πρέπει να αφορούν τον συνάδελφό μου Παναγιώτη Γκαραγκάνη ή τον αδελφό μου Παναγιώτη Γκαραγκάνη. Αυτό που γνωρίζω είναι πως το κατάλληλο μέρος για να δημοσιευτούν όσα σκέφτομαι είναι το foxbet.gr. Η τελευταία επαγγελματική «στέγη» του, την οποία σταδιακά αγάπησε και αποτέλεσε προέκταση της ζωής του.

Ειλικρινώς, συγνώμη για το πρώτο ενικό. Από τους πρώτους κανόνες που μάθαμε, μπαίνοντας στη δημοσιογραφία, είναι πως απαγορεύεται. Εκτός αν είσαι μεγάλος και τρανός, οπότε μπορείς να γράφεις όπως θέλεις και ό,τι θέλεις. Δεν έχω, όμως, άλλο τρόπο να μεταφέρω ορισμένες σκέψεις για τον (συν)άδελφό μου. Σε προσωπικό επίπεδο έφυγε από δίπλα μας ένα νέο παιδί, αίμα μας, προέκταση του εαυτού μας, με το κενό να είναι δυσαναπλήρωτο και βαθύ.

Ο Παναγιώτης ό,τι έκανε το έκανε με αστείρευτο πάθος και μπόλικη αγάπη. Ούτε διεκπεραιωτικά, ούτε με το ζόρι… Αγάπησε τη δουλειά του, την ομάδα του, υπηρετούσε από όπου του δινόταν η ευκαιρία τις αγάπες του, δίχως να ζητά το παραμικρό ως αντάλλαγμα. Αν κάτι τον διαφοροποιούσε ήταν η αγνότητα στη σκέψη και την εκτέλεση της σκέψης. Για αυτό και η πίκρα που κρατούσε βαθιά μέσα του, εδώ και περίπου μία δεκαετία, δεν μπορεί να μεταφερθεί σε όλες και όλους σας.

Διότι μόνο ο ίδιος γνώριζε την αδικία που βίωσε, μόνο και μόνο επειδή είχε το θάρρος της γνώμης του και την επιθυμία να υπερασπιστεί έως το τέλος τα «πιστεύω» του. Με το διαδίκτυο να αρχίζει να αποκτά ανάστημα στην Ελλάδα, ο Παναγιώτης έστηνε και συντηρούσε ιστοσελίδες μόνος του. Για τη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό. Εργάζομαι από το 2000, ποτέ δεν έχω συναντήσει δημοσιογράφο να είναι μία… βάρδια μονάχος του. Το διάλειμμα ήταν μόνο για φαγητό και ξεκούραση.

Όταν αυτό του το πήραν με το ζόρι, ο Παναγιώτης κλονίστηκε. Έψαχνε από τότε τα πατήματά του, με τον συμβιβασμό με την πραγματικότητα να του παίρνει καιρό. Μακάρι, αδελφέ μου, να μπορούσα να κάνω περισσότερα και να τραβήξω εγώ, πέρα από το δικό μου φορτίο, και το δικό σου. Δεν με άφησες… «Λάμπρο, δεν γίνεται μία ζωή εσύ να με βοηθάς στη δουλειά. Θέλω μόνος μου. Με την αξία μου». Στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν να βοηθήσω έναν από τους καλύτερους, σε τίποτα. Έτσι, όμως, το έβλεπε...

Τι έκανα; Αποτελούσα τον αγωγό, όπου μπορούσα και είχα τη δύναμη, να γνωρίσουν τον Παναγιώτη και να καταλάβουν τι διαμάντι είναι εργασιακά και σε ανθρώπινο επίπεδο. Το foxbet.gr, το οποίο υπηρετούσε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, άρχισε ως μία νέα πρόκληση για τον Παναγιώτη. Με δυσκολίες, αμφιβολίες από τον ίδιο για το αν μπορεί, νεύρα όταν κάτι δεν καταλάβαινε, αγωνία ώστε να προσαρμοστεί στις νέες απαιτήσεις.

Που φτάσαμε; Μέχρι την ύστατη ώρα να ασχολείται, να γράφει, να διορθώνει. Άκουσα από τα χείλη του ξανά «Λάμπρο, η δουλειά μου». Σε προηγούμενες, κοινές μας ενασχολήσεις, δεν το είχε πει ξανά… Οπότε, σε εργασιακό επίπεδο, αυτά τα λίγα, σκόρπια, λόγια θα ήθελα να φιλοξενηθούν εδώ. Στη στήλη μου, στη δουλειά του αδελφού μου, που τη στήριξε και τον στήριξε. Στην εργασιακή «στέγη» ανθρώπων που δεν γνώριζε, αλλά γνώρισε και σεβάστηκε. Το δικό μου μαράζι είναι που τόσο καιρό εργάζομαι σε ένα project, το οποίο θα παρουσίαζα (και) με αυτόν επικεφαλής. Δεν πρόλαβα να τον κάνω να χαρεί ξανά...

Παναγιώτη, αδελφέ μου, πλέον δεν έχουν όλα αυτά νόημα. Πονάει η ψυχή μου, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή, όταν το κρίνει η Δύναμη, θα βρεθούμε ξανά. Θα μαλώσουμε για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, θα «βριστούμε» και ίσως κάνουμε και αυτό που δεν προλάβαμε… Μία εκπομπή μαζί, για τις αγαπημένες μας ομάδες. Δώσε δύναμη, από εκεί που βρίσκεσαι, στη μαμά και τον μπαμπά. Το έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη… Σε λατρεύω.