Ο αγώνας της όπερας (μέρος Δ)

Το αποκορύφωμα ίσως της σκακιστικής ικανότητας του Μόρφυ παρουσιάστηκε απλόχερα στους τυχερούς παρευρισκόμενους στο Παρίσι στις 27 Σεπτεμβρίου το 1858 στο  Café de la Régence. Κανονίστηκε αγώνας του Πωλ Μόρφυ εναντίον 8 ισχυρότατων παικτών της εποχής εκείνης (οι Baucher, Bierwith, Borneman, Guibert, Lequesne, Potier, Preti, και Seguin) οι οποίοι είχαν το δικαίωμα να συμβουλεύονται άλλους 50 εξ ίσου ισχυρότατους σκακιστές κατά την διάρκεια του αγώνα. Θα αντιμετώπιζε ταυτόχρονα και τους 8, οι οποίοι θα ήταν σε 8 διαφορετικές σκακιέρες με τον Πωλ Μόρφυ να κάθεται σε άλλο δωμάτιο (στο δωμάτιο μπιλιάρδου του café), δίχως καμία οπτική επαφή με τον σκακιστικό χώρο.

Η γύρω περιοχή σε μεγάλη έκταση αποκλείστηκε καθώς πλήθος κόσμου έσπευσε να παρακολουθήσει αυτή την απίστευτη για τα δεδομένα της εποχής αναμέτρηση. Καταγράφηκε στα χρονικά  ότι η αστυνομία που δεν ήξερε τι συμβαίνει, νόμιζε ότι ξεκίνησε στο Παρίσι επανάσταση. Μετά από 10 ώρες συνεχούς αγώνα με τον Μόρφυ να μην τρώει και να μην πίνει τίποτα, σημείωσε 6 νίκες και δύο ισοπαλίες. Την επόμενη μέρα και για 4 ώρες έκανε ανάλυση και των 8 παρτίδων ενθυμούμενος όλες τις κινήσεις, αναλύοντας ταυτόχρονα και τις πιθανές βαριάντες (πιθανές πορείες που μπορεί να πάρει μία παρτίδα) και το που μπορεί να κατέληγαν. Επακολούθησαν πολλοί αγώνες του Μόρφυ, με «τέρατα» της εποχής και με το ίδιο αποτέλεσμα. Νίκες και μόνο νίκες. Χαρακτηρίστηκε δίκαια ως «αήττητος».

Bob Dylan

Όπως αναγράφηκε πριν λίγα χρόνια, η φήμη του σε Αγγλία και Αμερική ξεπέρασε αναλογικά αυτή των Beatles  ή τoυ Bob Dylan την δεκαετία του 60. Ήταν μία ιδιοφυία, μια παγκόσμια διασημότητα που όμοια της δεν είχε υπάρξει τον 19 αιώνα. Καθολικά αποδεκτός, ταπεινότατος, μορφωμένος και ιδιοφυία. Μετά από όλα αυτά τα κατορθώματα αλλά και πολλά άλλα που δεν γίνεται να συμπεριλάβω σε αυτό το «ταξίδι»,  χαρακτηρίστηκε μετέπειτα ως ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής, καθώς ο τίτλος καθιερώθηκε αργότερα.

Είναι προφανές ότι αρκετοί από τους πιθανούς αναγνώστες αυτού του κειμένου δεν γνωρίζουν σκάκι. Είναι όμως βέβαιο ότι θαυμάζουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, στον οποίο υπάρχει τέχνη. Για παράδειγμα υπάρχει άνθρωπος που αγαπά το ποδόσφαιρο και δεν έχει μαγευτεί από την ποδοσφαιρική ποιότητα που μας έχει χαρίσει κατά καιρούς η Μπαρτσελόνα; Σε ποιόν δεν αρέσει το φαντεζί  θέαμα που μαγεύει;

Φανταστείτε λοιπόν τον Πωλ Μόρφυ να παίζει σκάκι 100 χρόνια μπροστά από την εποχή του, με τον πιο φαντεζί τρόπο που μπορεί να διανοηθεί κάποιος ακόμα και σήμερα που το σκάκι θυμίζει κομπιούτερ χάνοντας την μαγεία του. Τι αρέσει; Η Γερμανική μηχανή ή η φαντασία, το βιρτουόζιko, το περίτεχνο, το μαγικό; Απολαύστε τον σε ηλικία 17 ετών να ξεκινά την παρτίδα χωρίς τον ένα πύργο κόντρα στο πατέρα του.

Ο Μόρφυ έπαιξε την τελευταία παρτίδα του με ένα φίλο του το Δεκέμβριο του 1869 και αποσύρθηκε οριστικά και αμετάκλητα από την σκακιέρα που τόσο τον αγάπησε.  Τα κατοπινά χρόνια ήταν πολύ θλιβερά για τον Μόρφυ, ο οποίος πέθανε (εγκεφαλικό) σε ηλικία 47 ετών, με την πνευματική του υγεία πλήρως διαταραγμένη (μανία καταδιώξεως). Όσοι έχουν διαβάσει την βιογραφία του, θα συμφωνούν ότι τα τελευταία χρόνια προκαλούν στεναχώρια στον αναγνώστη. Υπάρχει για όσους δεν γνωρίζουν  «η μπαλάντα του Πωλ Μόρφυ», σε αντίστοιχο με την εποχή μουσικό περιεχόμενο.

Στην ιστορία των σκακιστικών χρονικών ή αν θέλετε εκεί που η κουλτούρα και η τέχνη συναντήθηκε με το σκάκι, κατέγραψε μία παρτίδα που έμεινε από τότε στην ιστορία σαν «ο αγώνας της όπερας». Η συγκεκριμένη παρτίδα διδάσκεται και θα διδάσκεται σε κάθε σκακιστή του κόσμου. Ας δούμε λοιπόν τι έγινε…(αύριο το τελευταίο μέρος)